Poniżej przedstawiam Wam 11 faktów i wskazówek dla początkujących pisarzy. Ich wartość musicie ocenić sami. Choć mają w sobie sporo prawdy, osobiście użyteczność tych porad szacuję na minus miliard, ale coś muszę pisać, skoro nie potrafię się zmobilizować do pisania powieści, prawda? Blog jest w takim przypadku najlepszym dystraktorem.

1. Książka się sama nie napisze. To, myśl, która codziennie, kiedy tylko otworzysz oczy, sprawia, że chcesz je z powrotem zamknąć. Nawet na zawsze. Ewentualnie sprzyja występowaniu skurczów pośladków lub przyprawia o trudności z oddychaniem, zwłaszcza, jeśli terminy gonią.

2. To, co Ty uważasz za doskonały owoc swojej ciężkiej pracy, świetlistą perłę, będącą cudownym przeistoczeniem Twojego artyzmu w formę fizyczną, a co inni widzą jako książkę, Twój wydawca widzi jako towar, który musi sprzedać. Totalna bezczelność, prawda? 

Ślepnąc od świateł Jakuba Żulczyka to książka, która najpierw rozłożyła mnie na łopatki, a później zaczęła ciskać mną po ścianach. Lektura zassała mnie doszczętnie, przez ponad trzy dni byłam opętana myślą o tym, że książka leży gdzie indziej, niż w moich rękach, a to przecież w moich rękach miała prawo tylko spoczywać, przynajmniej póki nie pochłoniemy się doszczętnie. A teraz to już się stało i nawet nie wiem, jak o tym mrocznym i zaskakująco wspaniałym doświadczeniu napisać w kilku prostych słowach. 

W 2016 roku do kin trafi pierwsza część spin-offu serii przygód o Harrym Potterze, czyli Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć. Nie dołączę się do chóru głosów (o ile taki chór w ogóle istnieje), że Rowling najwyraźniej brakuje pieniędzy i musi dorobić. Jestem wzruszona, podekscytowana i pełna nadziei. Jestem częścią pokolenia Harry'ego Pottera i jego świat jest moim światem.

Lata czterdzieste minionego wieku, świat przyrody oraz małomiasteczkowych uprzedzeń, a w samym jego środku - Del Jordan, dziewczynka, dziewczyna i wreszcie młoda kobieta. O skomplikowanym procesie dorastania, gdy jest się przedstawicielką płci pięknej, a także o skomplikowanych relacjach między bliskimi sobie kobietami, pisze Alice Munro w zbiorze opowiadań pt. Dziewczęta i kobiety. 

Jeśli ktoś wcześniej nie słyszał o Alice Munro, to może czuć się zacofanym. Na szczęście jestem tu po to, by nieść kaganek oświaty i uświadamiać nieszczęśników w sferze zagwostek literackich. 

Alice Munro to urodzona w 1931r. kanadyjska pisarka, która lubuje się w pisaniu opowiadań o pogłębionym rysie psychologicznym bohaterów, już od 1950r. Dwa lata temu (2013r.) otrzymała Nobla, a Dziewczęta i kobiety (ang. Lives of Girls and Woman) są jej drugim opublikowanym zbiorem opowiadań, a zarazem moim pierwszym spotkaniem z twórczością pisarki. I na pewno nie ostatnim, bo Munro pisze po kobiecemu i dla kobiet, bez słodzenia czy wymyślania przerysowanych dramatów. Zresztą, niczego innego się nie spodziewałam, w końcu Nobla nie dostaje się za nic, tak, o. Aż mi trochę głupio, że książkę tak czcigodnej prozatorki mam w formie kieszonkowej za 9,99, którą kupiłam w markecie razem ze zgrzewką wody i dwoma litrami maślanki. Trudno się mówi; ważne, że w ten sposób literatura dociera do większej liczby osób. 

BiblioNETka czy Lubimyczytać.pl? A może Goodreads.com czy Granice? Który portal książkowy jest Waszym ulubionym i dlaczego w ogóle z niego korzystacie? Zapraszam do dyskusji!

1. Półki

Dzięki nim mogę podzielić książki już przeczytane, lub te, których lekturę dopiero planuję, na rozmaite kategorie. W ten sposób od razu widzę, ile do tej pory przeczytałam książek podróżniczych, ile o feminizmie, a ile o gotowaniu. (Wniosek nasuwa się sam: nie mogę nazywać się specjalistką w żadnej z wymienionych tematyk).

2. Lista książek, które chcę przeczytać

Kiedyś spisywałam pozycje książkowej warte uwagi na kartkach, ale, jak to z kartkami bywa, gubią się w czasie i przestrzeni. Internet bywa bardziej stabilny. Jest prawie zawsze wszędzie tam, gdzie ja (co swoją drogą jest poniekąd przerażające, prawda?), no i taka lista będzie trwalsza niż papierowa. (Hakerzy prędzej zniszczą cyfrowy pieniądz na całym świecie niż włamią się na jakiś polski serwer, by pomieszać szyki molom książkowym).  

3. Wiem, ile przeczytałam w danym roku

Zatem albo się cieszę, albo wyję i walę głową w mur. Zresztą, prawie zawsze jest to ta druga opcja. Zapewne nawet, gdybym czytała dzień w dzień jedną książkę, i tak bym sobie wmawiała, że to za mało. Czy Was też boli świadomość, że choćbyście żyli dwieście lat, nie zdążycie przeczytać wszystkich interesujących Was książek? To chyba jeden z bardzo niewielu powodów, dla których boję się śmierci. 

Czasem dopuszczam do siebie ciemność. Sama przychodzi, a ja nie mówię jej nie, bo i tak prędzej czy później wdarłaby się do mojego umysłu poprzez głupkowate reklamy w telewizji, absurdalne wymagania państwa względem jednostki, społeczne konwenanse... I ta ciemność mówi mi: rzuć to wszystko, jedź na Alaskę, bądź dla siebie i innych dobrym człowiekiem, a resztę chrzań... Wczoraj miałam taki moment, lecz zamiast spakować plecak, na co wiecznie brakuje mi odwagi, włączyłam film pt. Wszystko za życie (Into the Wild). I od razu zrobiło mi się lepiej. No, może nie do końca...

Tako rzekł Cyprian Kamil Norwid, wobec którego sama mam mieszane uczucia. Jaki był, taki był, w sumie nie poznałam gościa. Wiem tylko, że dobrze pisał i się z nim zgadzam. A o co chodzi? O co może mi chodzić? O to, co zwykle. O literaturę. I uczucia. Z góry chciałabym zaznaczyć: Polskę kocham szczerze! Ale moim rodakom chciałabym często przypierdolić.

No tak, bo Szymborska to jakieś ścierwo, o którym nikt na świecie nie słyszał, Mickiewicz to jakiś, pożal się Boże, lamus, a Herbert... Zaraz, kto to w ogóle jest? Może coś mi się pomyliło. Z herbatą na przykład. I wcale ktoś taki nie istnieje.

Czy mam depresję, gdy rzucam się po łóżku całą noc z boku na bok, a później budzę się o czternastej i stwierdzam, że może dobrze byłoby jeszcze pospać, bo wstawanie i tak nie ma sensu? Czy mam depresję, kiedy stoję na chodniku i, widząc nadjeżdżający tramwaj, mam ochotę pod niego wejść?

 Prawdopodobnie tak, masz depresję. Ale nie Ty jeden. Bez względu na to, jak beznadziejnie się czujesz i jak trudno w to uwierzyć, pamiętaj: nie jesteś sam. 

Początkowo chciałam napisać o depresji, o tym, czym jest ta choroba, jakie są jej objawy, co można zrobić, by się wyleczyć, i czy w ogóle jest to możliwe... Na koniec chciałam dodać otuchy wszystkim, którzy znaleźli się w takim punkcie swojego życia, że nie widzą żadnego rozwiązania

swoich problemów. To w końcu dziwne, że napisałam Piromanów z myślą o młodych osobach, których dopadła ta cholerna choroba, a na blogu o tym ani widu, ani słychu. Tylko że kiedy skoncentrowałam się napisaniu, wpis zrobił się zbyt osobisty i uświadomiłam sobie, że trudno dodawać mi otuchy innym, podczas gdy sama momentami wciąż jej potrzebuję. 

Pamiętam, jakby to było wczoraj. Te straszne bezsenne noce, które nie chciały się skończyć. I te upiorne popołudnia, gdy trzeba było wstać i coś robić, dla niepoznaki. Albo wręcz przeciwnie, nagłe zrywy po trzech godzinach letargu, bo mózg już chyba nie wytrzymywał napięcia, nie potrafił się uspokoić, nie mógł nic...