Nie będzie to typowa recenzja, bo musiałabym napisać dwa teksty: jeden pod kątem wartości Gwiezdnych Wojen: Przebudzenia Mocy względem starszych części sagi, a drugi pod kątem po prostu oceny filmu jako utworu. Nie chcąc Was zanudzać, zapraszam na krótką notkę. Spokojnie, nie będzie spoilerów. 

1. Kylo Ren

Dla niektórych emo-Sith, dla mnie dobrze skonstruowana postać. Dzieciak, mroczny, podążający za swoim niedoścignionym wzorem, Lordem Vaderem, dla mnie będący jednak dokładną opozycją dla Anakina. Kylo Ren też jest mocno pofiksowany (może nawet mocniej), ale odwrotnie. No i gra go Adam Driver. 

2. Girl power! 

Główny bohater to dziewczyna, i to jaka. Silna, bystra, szybka i w dodatku ładna. Można? Można. 

3. Black power!

A nie, no dobra. Murzyn był irytujący.

4. Muzyka Johna Williamsa

Genialny twórca, wirtuoz, który skomponował tła muzyczne do filmów takich jak Skrzypek na dachu, Wyznania Gejszy, Harry Potter, Indiana Jones, Kevin sam w domu, Czarownice z Eastwick, Złap mnie jeśli potrafisz, działał również przy Gwiezdnych Wojnach. Przekonajcie się sami. 

5. Kilka podobieństw do Gry o tron

Myślę, że możecie być ukontentowani, jeśli jesteście fanami sagi G. R. R. Martina i skomplikowanych koneksji między jego bohaterami.

6. Stara ekipa

Stara, bo powtarzająca się z części IV, V i VI, a także... stara. Ale miło poobserwować dziadków śmigających po planie i grających o wiele lepiej niż młodziaki. Han Solo (Harrison Ford) jest najlepszy i basta!

7. Akcja

Akcji jest sporo. Na tym filmie nie można się nudzić, przysięgam. Nawet, jeśli humor czasami jest wapniacki, co chwila coś się dzieje, więc jeśli szukasz rozrywki, to będzie udane wyjście do kina.

Jeżeli Was nie przekonałam - cóż... Sama nie jestem przekonana do nowych Gwiezdnych Wojen. Ale jestem całkiem, całkiem zadowolona! Film ten został stworzony tylko i wyłącznie dla zabawy (czyt. komercji), więc było tak, jak miało być: fajnie. 

A jak Wasze wrażenia? 

Na dole strzelajcie do woli spoilerami. :)

Święta! Pojedzone? Poczytane? Wypoczęte?

To teraz zapraszam na kolejny odcinek najlepszych polskich profili książkowych na Instagramie, w którym główną bohaterką będzie Paula, autorka bloga Rude recenzuje i cudownych zdjęć publikowanych na inście pod pseudonimem ruderecenzuje. Zapraszam do zapoznania się ze stronami, zanim przejdziemy dalej!

Różnorodność, rewelacyjnie rozwinięte poczucie estetyki, przejrzystość i niezwykły klimat - tak podsumowałabym zdjęcia książek, które wykonuje Paula. Nic dziwnego, że jej konto obserwuje już 1 175 osób. 

Jak Paula tego dokonała? Czy sekret tkwi w ciekawym doborze lektur? (Obok Joanny Bator mamy do czynienia m.in. z komiksem lub Harrym Potterem). A może wystarczy tylko artystyczne podejście i systematyczność, jak było to w przypadku Miłki, o której pisałam w poprzednim odcinku Najlepszych polskich profili książkowych na Instagramie?

O tym w poniższym wywiadzie z Paulą, która od kilku lat mieszka w Olsztynie, gdzie w czerwcu bieżącego (jeszcze) roku ukończyła studia. Póki co, skupia się intensywnie na prowadzeniu bloga i literaturze. 

Polacy często zapominają, że nawet, jeśli ktoś śmiga lśniącym merolem, jest pokazywany w telewizji, a napisane przez niego książki sprzedają się w tysiącach egzemplarzy, to wciąż osoba ta pozostaje człowiekiem. Stąd pewnie po części bierze się ostra krytyka Wielorybów i ciem. Dzienników Szczepana Twardocha. A ja Wam powiem, że warto tę książkę przeczytać. I już spieszę z odpowiedzią na pytanie, dlaczego.

Jeśli przeczytałeś Morfinę i Dracha, a może nawet Wieczny Grunwald, zaś ich lektura wywołała u Ciebie co najmniej stan podgorączkowy oraz twórcze podniecenie, jak w moim przypadku, i w związku z tym chcesz bliżej poznać ich autora, sięgnij po Wieloryby i ćmy. W ten sposób będziesz mógł delikatnie liznąć szkic postaci, na jaką wykreował się przy okazji tworzenia Dzienników ich autor. O wgryzieniu się w psychikę twórcy nie może być mowy, więc pragnienie bliższego obcowania ze Szczepanem Twardochem nie zostanie w ten sposób do końca zaspokojone. Nic zresztą dziwnego, że pisarz skupia się głównie na swoich refleksjach względem śmierci, życia, śmierci, pisania, śmierci, picia wina i znów śmierci, miast obnażać się przed tysiącami nieznajomych poprzez wyrażanie uczuć. W końcu żyje. Jest młody. Ma się dobrze. A taka drapieżność w książce mogłaby przyspożyć mu mnóstwa problemów. W związku z czym bywa, że tekst jest mdły, szary, przygaszony... A może właśnie taki jest Szczepan Twardoch?

Po lekturze jego najnowszej książki uświadomiłam sobie, że nieważne, jaki jest, tylko jak pisze - przynajmniej, jeśli mamy do czynienia z pisarzem. Twardoch zaś pisze fenomenalnie, więc Wieloryby i ćmy to uczta dla koneserów pod względem językowym, natomiast jeśli ktoś chce oceniać, szufladkować, wpychać w jakąś niezrozumiałą hierarchię innych polskich twórców, krytykować za picie wina, jedzenie sera, strzelanie czy zawieszanie wzroku na młodszych kobietach - niech się puknie w łeb i przypomni sobie, że sam zaraz może zostać skrzętnie przez innych oceniony i usadzony tam, gdzie wzrok nie sięga.

Nie będę tej książki gloryfikować, bo uważam, że niektóre fragmenty są totalnie zbędne; że jest to czcza pisanina, l'art pour l'art, na przykład, kiedy Twardoch idzie kupić rano bułki. Ale inne momenty w Wielorybach i ćmach napawają mnie może trochę złudnym uczuciem, że człowiek, który mieszka na drugim końcu Polski, jest niebywale utalentowany, chodzi w idealnie skrojonym garniturze, w pewien sposób znajduje się całkiem blisko. Nie śmiem się porównywać z tym wybitnym prozaikiem, ale zauważam kilka ciekawych zbieżności. Nie tylko literackich, choć do wielu spraw związanych z pisaniem podchodzimy zaskakująco podobnie, co każe mi wierzyć w to, że będzie jeszcze ze mnie porządny pisarz, mniejsza. Głównie chodzi mi o pewne drobne ciekawostki. Takie jak indonezyjskie djarumy, za którymi przepadam i jako małolata potrafiłam poświęcić cały dzień, by zdobyć paczkę tychże papierosów, i które też pali Twardoch. Jak spóźnione odkrycie cudu zmęczenia po intensywnym biegu czy słodkiego bólu po katordze w siłowni. Jak totalne wypięcie się na politykę. I jak podążanie za autorytetami. W moim przypadku - za Johnem Irvingiem. W przypadku Twardocha - za Sándorem Máraim.

Łukasz Kowalczyk w artykule dla kulturaliberalna.pl mówi, że to jakieś nieporozumienie, że Sándor Márai w ogóle nie jest podobny do Szczepana Twardocha, że jak Twardoch może w ogóle się do niego porównywać, czy to literacko, czy życiowo? Absurd! A ja nie znam twórczości idola Twardocha, ale co z tego? Kto mu zabroni zauważać pewne analogie i w pewien sposób się wzorować Máraim? 

Boli mnie tylko chyba kwestia kobiet, której u Twardocha na pierwszy rzut oka brak, bo o swojej żonie wspomina zdawkowo i o wiele rzadziej, niż o Łukaszu Orbitowskim, wielkim pisarzu, podróżniku, przyjacielu. Faceci, myślałam sobie w takich momentach, kręcąc głową z lekką dezaprobatą, ale całe szczęście, że w całym życiu Twardocha króluje przede wszystkim literatura. A wiadomo, literatura jest kobietą, nie tylko matką, żoną i kochanką, ale i siostrą, i przyjaciółką jednocześnie, więc nie powinnam się obruszać, skoro tak wiele jej na kartach Wielorybów i ciem; skoro Wieloryby i ćmy to tak naprawdę właśnie ona. 

Oprócz tego, że Twardochowe Dzienniki są doskonałym popisem literackim, to stanowią także pamiętnik pisarza, zawierający cenne spostrzeżenia, a wręcz nauki - może nie mówiące, jak pisać, ale jak przeżywać pisanie. Dlatego uważam, że każdy, kto pisarstwem się interesuje, powinien sięgnąć po tę książkę. Być może dzięki lekturze poczuje się zrozumiany i mniej samotny w swoich literackich potyczkach, być może dozna olśnienia albo zostanie zainspirowany. Mam wrażenie, że podkreślałam to już kilka razy na blogu, ale i kolejny nie zaszkodzi: jeśli książka inspiruje mnie do pisania, to znaczy, że jest to dobra książka. I Wieloryby i ćmy są właśnie takie, o.

Kto jeszcze nie śledzi mojego konta na Instagramie, niechaj wie, że dwa ostatnie zdjęcia, które tam zamieściłam, wydają mi się o wiele lepszej jakości niż wszystkie poprzednie 103. Czegoś najwyraźniej się uczę od dziewczyn, które tak pięknie prowadzą swoje profile. Chciałabym, żebyście, o ile jesteście zainteresowani, również coś wyciągnęli z mojego rankingu, który tak naprawdę ma stanowić dla nas wszystkich lekcje. Dziś o profilu trochę bardziej młodzieżowym, niż ostatnio, jak u Karoliny i Pana Franciszka. Mniej prywaty kotków, ale więcej aromatycznej herbaty i literatury young adult. 

Dzisiaj o strachu, depresji i nieradzeniu z sobą samym. Czyli nic nowego, jeśli chodzi o Fabrykę dygresji, ale tym razem z perspektywy Małgorzaty Halber. Zapraszam na recenzję Najgorszego człowieka na świecie.

O książce dowiedziałam się od Matiego (lajkujcie tu!). Opowiedział mi o Bohaterze i dziennikarce, która kiedyś piła, a teraz pisze. A potem pożyczył mi lekturę o najbrzydszej okładce na świecie. Różowej, przesłodzonej i raczej nieadekwatnej do treści. Tylko kot ją ratuje. Na szczęście uczę się nie oceniać książki po okładce.

Zaczęłam czytać podczas gdy znajomi szaleli swoimi armiami w świecie Westeros. Oni starali się zagarnąć dla siebie jak najwięcej planszy (czy coś w tym stylu, nie wiem dokładnie, o co chodzi, no bo czytałam), a ja jak najwięcej zapamiętać z tej niezwykłej książki, która już od pierwszych zdań tak bardzo mnie zafascynowała.

Krystyna pije, bo czuje się samotna. Krystyna pije, bo chce się poczuć pewna siebie. Krystyna pije, bo wszyscy piją. Krystyna pije, bo, jasna cholera, mieszkamy w Polsce, jak można nie pić? Pewnego razu Krystyna jednak się potyka. O swój własny cień, być może. Jest oczywiście pijana, ale zaczyna się całkiem roztropnie zastanawiać, kiedy ostatnio była trzeźwa. Uświadamia sobie, że wysoce prawdopodobne jest, iż alkohol może stanowić w jej życiu całkiem poważny problem. Dlatego, żeby nie pić, zaczyna jarać marychę. I staje się najgorszym człowiekiem na świecie. Na szczęście podejmuje decyzję, że tak dalej być nie może. Postanowiłam przed trzydziestką zostać osobą zdrową. Usłyszałam, że w związku z tym nie mogę już palić jointów i mam pójść do betonowej przychodni ds. uzależnień, gdzie nie trzeba płacić za terapię, i żebym miała blisko, bo nie będzie mi się chciało chodzić - tak zaczyna się ta historia. Historia epicka, stara jak świat, nie mająca nigdy końca. Historia walki z samym sobą.

Nie płakałam, czytając tę książkę, bo powtarzałam sobie nieustannie, że jestem silna, choć autorka wciąż powtarzała, żeby lepiej tego nie robić, bo łatwo się potem w tym kłamstwie zgubić... Nie płaczę i teraz, pisząc o Najgorszym człowieku na świecie, czyli chyba o sobie, bo nie sądzę, by istniała osoba, która choć w połowie nie utożsamiałaby się z Krystyną. Ale chce mi się płakać. I normalnie aż zastanawiam się, jak to się stało, że nie jestem alkoholiczką. 

To jest książka o poszukiwaniu szczęścia. I o taplaniu się w bagnie rozpaczy. O tym, jak bardzo samotni jesteśmy, ze swoimi pragnieniami, indywidualnym sposobem myślenia i skonsternowaniem, bo przez to, że inni aktualnie tak wiele od nas wymagają, my nie potrafimy zadecydować, co jest dla nas najlepsze.

Hmm, brzmi znajomo.

Tak. Tekst Małgorzaty Halber cholernie przypomina mi Piromanów. Nie dość, że opowiada, jak główna bohaterka stara się wydostać z bałaganu, jaki wokół siebie narobiła i dowiedzieć się, kim tak naprawdę jest, że i Krystyna, i Lidia wreszcie lądują u specjalistów, to jeszcze język, jakim zostały napisane te dwie książki, jest tak do siebie podobny.

Szczery, ośmielę się rzec. Prosty. I bezlitosny.

Najgorszy człowiek na świecie to również lektura feministyczna. W pewnym sensie, bo trafi do każdego, nie tylko do kobiet, ale do nich zwłaszcza. To nam każą być zawsze piękne i uśmiechnięte, mieć najpiękniejsze włosy, najszczuplejsze ciała, radzić sobie z całym światem i być silnymi. Wtedy, kiedy nosimy ciężkie zakupy, i wtedy, gdy olewa nas nasz facet. A czy to jest w ogóle możliwe? Po lekturze zaczęłam się zastanawiać, jak to w końcu ze mną jest. To nieprawda, że nigdy nie płaczę. Ja po prostu nie pozwalam nikomu tego widzieć. Skąd w ogóle takie ściemnianie się wzięło? Najgorszy człowiek na świecie podsunął mi trochę odpowiedzi. Wam też podsunie. 

Kiedy czytałam, czułam się jakby mniej samotna. Zrozumiana. I pocieszona. To ogromna moc tej książki. Nigdy wcześniej nie miałam z takim utworem do czynienia. Książka wniknęła we mnie bardzo głęboko. Uświadomiła mi wiele rzeczy. Nie kierujcie się proszę tym, że to książca o walce z nałogiem, to zbytnie uproszczenie fabuły. Ta książka to życie, po prostu. I bardzo chciałabym, by każdy ją przeczytał. Poproście najbliższych, żeby sprezentowali ją Wam pod choinkę. Albo sami ją kupcie bliskiej Wam osobie, a potem sobie od niej pożyczcie. Dobrze Wam ta lektura w życiu zrobi.

Bo to jest dół, głęboki dół. Ale i drabina, dzięki której można się z tego doła wydostać. Ta lektura to wyciągnięcie ręki do każdego, kto potrzebuje pomocy. Byśmy wiedzieli, że to nie wstyd po prostu o nią poprosić.

9/10

Po co komu Instagram? Cóż za hipsteriada. I co, tylko oglądasz obrazki i je serduszkujesz? Żenada, mówiłam, kiedy moja najlepsza przyjaciółka założyła Instagram, który wówczas kojarzył mi się jedynie z zaśmiecaniem internetów fotkami jedzenia. Trochę chyba się przez te dwa, trzy lata zmieniło, skoro dzisiaj chcę Wam zaprezentować najlepsze polskie profile książkowe na Instagramie. Oczywiście, najlepsze, które śledzę. Jeśli macie inne typy - wrzucajcie w komentarzach, chętnie wzbogacę tę listę. A oprócz tego dziś przedstawiam Wam trzy sylwetki niezwykłych dziewczyn, którym nie są obce artyzm i estetyka w połączeniu z miłością do książek! Autorki zdjęć radzą, jak efektywnie i efektownie prowadzić konta na Instagramie.

 Carrie86pl

czyli Karolina Furyk, autorka bloga www.karolinafuryk.blogspot.com oraz jej kot, Pan Franciszek.

Konto Karoliny na Instagramie ma aktualnie 1 364 obserwatorów. Mnie urzekła różnorodność fotografii. Oprócz przepięknych zdjęć książek, możemy bliżej poznać życie Karoliny, uwiecznione w kolejnych kadrach. Podoba mi się, że Karolina wiedzie zdrowy styl życia. Czasem irytuje mnie, gdy zaczynam obserwować konto na Instagramie, bo pojawiają się tam całkiem niezłe zdjęcia intrygujących lektur, a nagle obok książki wyskakuje złowieszczy słoik z nutellą, pięć czekolad i dziesięć snickersów. Fujka, fujka. Natomiast w przypadku profilu Karoliny, nie tylko zachciewa mi się czytać od samego oglądania zdjęć, ale i biegać, zdrowiej jeść i ładniej wyglądać. Zapraszam do podglądania życia Karoliny, bo to sama przyjemność!

Jeśli chcecie bliżej poznać Karolinę, poniżej przedstawiam krótki wywiad. Mam nadzieję, że wyciągniecie z niego coś dla siebie i zyskacie inspirację do dalszego rozwijania swojego Instagrama!

Emilka: Na Twoim blogu można przeczytać, że jesteś dziennikarką i bibliotekarką. Jak zaczęła się Twoja przygoda z książkami?

Karolina: Moja przygoda z książkami zaczęła się na porodówce, 26 listopada 1986 roku, kiedy Mama między skurczami czytała biografię Hemingwaya. Nie mogłam NIE czytać po takim starcie, prawda? Potem czytano mi bajki, a kiedy w wieku 4 lat czytałam już sama - pochłaniałam książki w ilości hurtowej. Przesiąknęłam literaturą i książkami jako przedmiotami do tego stopnia, że skończyłam informację naukową i bibliotekoznawstwo, a potem dziennikarstwo i komunikację społeczną w ramach uzupełnienia kompetencji. Wynika z tego, że książki były obecne w moim życiu zawsze i mniemam, że obecne będą - jestem uzależniona od nich w stopniu znacznym. Nie wyobrażam sobie, że mogłoby ich zabraknąć w moim życiu.

E: Faktycznie, z takim startem nie mogłoby być inaczej. A czy masz ulubiony gatunek literacki lub autora, w którego dziełach najczęściej się zaczytujesz?

K: Ulubionego gatunku nie mam, wychodzę z założenia, że chcąc być dobrym i obiektywnym recenzentem, powinnam znać jak najwięcej pozycji z różnych gatunków. Opornie idzie mi chyba tylko fantastyka - pewnie dlatego, że w życiu czasem aż za bardzo kieruję się logiką i jestem realistką, a przez to nie do końca umiem sobie wyobrazić pewne abstrakcyjne sytuacje czy miejsca. Mój partner czasem poleca mi coś z tego gatunku, sprezentował mi nawet "Pana Lodowego Ogrodu", więc chyba jednak będę musiała się przemóc. ;) Ulubionych autorów mam wielu, ostatnio jest to Kasia Puzyńska, której kryminałami zarażam znajomych. I dziś wcale, ale to wcale nie zamówiłam kolejnych czterech tomów Diany Gabaldon! Poza tym wielu jest autorów (dotychczas) jednej książki, na których kolejne tytuły czekam. Mam nadzieję, że nie będzie to trwało tak długo, jak w przypadku Harper Lee.

Karolina Furyk wie, jak być kobietą! :)

E: Fantastyka jest faktycznie specyficzna, można kochać lub nienawidzić, obojętnym raczej być się nie da, zwłaszcza, jeśli chodzi o polską literaturę tego gatunku... Dużo słyszałam o Katarzynie Puzyńskiej (swoją drogą, jest pisarką bardzo aktywnie działającą właśnie na Instagramie), więc pewnie się skuszę, mimo że nie przepadam za kryminałem... Ale, żeby nie popadać zanadto w dygresje, bo przecież to Ty masz odpowiadać na pytania... Jak to się w ogóle stało, że zaczęłaś prowadzić bloga o książkach? I czy konto na Instagramie powstało przed czy po stworzeniu strony www? Jak do tego wszystkiego doszło?

K: Zaczęło się od recenzji pisanych dla nieistniejącej już redakcji internetowej na studiach. 2,5 roku temu dołączyłam do grona recenzentów Książki Moja Miłość, a 1 lipca 2014 roku założyłam bloga pod swoim nazwiskiem. Konto na Instagramie pojawiło się wcześniej, wydaje mi się, że blog był jego naturalną konsekwencją. Pozwoliło mi nawiązać współprace recenzenckie, na nim promuję Blogotok, w którym co pół roku biorę udział i na nim pokazuję - oprócz książek, które masowo kupuję, a które czyszczą mój portfel (podobno po moich poleceniach - cudze również) - zdjęcia mojego kota i te zwykłe, z życia. Jest więc bardziej aktualne niż blog czy fanpage na FB, dzięki carrie86pl można dowiedzieć się czegoś więcej o Karolinie Furyk. Nie spodziewałam się, że dzięki Instagramowi tak rozwinę bloga - bo to głównie dzięki niemu mam czytelników.

E: No właśnie, sama, przeglądając Twój Instagram, dotarłam do strony internetowej. Bardzo zainteresował mnie promowany tam przez Ciebie Blogotok. Czy możesz nieco więcej powiedzieć o tym wydarzeniu? Czym tak naprawdę jest i w jakim celu jest organizowane?

K: To cykliczne spotkania blogerów w Kielcach. Odbywają się wiosną i jesienią. Polegają na serii prelekcji pod konkretnym hasłem - np. tydzień temu Blogotok nosił tytuł "Blog to tylko początek...". Mogliśmy przez cały dzień słuchać wystąpień znanych i cenionych blogerów, dla których blog stał się początkiem własnej firmy, jak w przypadku Moniki Kamińskiej, preludium do stworzenia własnej książki, jak w przypadku Michała Kędziory czy po prostu możliwością pomagania innym, o czym mówił Edwin Zasada. Na spotkania te przyjeżdżają ludzie z całej Polski, na ostatnim byli ludzie z Białegostoku, Krakowa czy Katowic (cudowna Alina Moskwa z Tomkiem Szklarskim - jestem fanką ich blogów). Od dwóch edycji w niedziele rano organizowany jest też Blogospacer, który przyjezdnym blogerom ma przybliżyć Kielce i ich historię. Ogólny cel tych spotkań to wzajemne wymienianie się pomysłami, doświadczeniami, rozwój naszych blogów - i nas samych. Odsyłam do strony www.blogotok.pl i na ich konto na Instagramie - jednocześnie zapraszam do udziału w wiosennej edycji.

E: Super byłoby się wybrać. Co prawda z Poznania trochę daleko, ale dla chcącego podobno nic trudnego... Dzięki za zaproszenie. Wspomniałaś nieco wcześniej, że dzięki Instagramowi rozwinęłaś bloga. Ale jak to się w ogóle stało, że masz blisko półtora tysiąca obserwatorów? W czym tkwi sekret takiej popularności? Czy wystarczy robić dobre, estetyczne zdjęcia i po prostu je wrzucać na Instagram?

K: Nigdy nie sądziłam, że tyle osób będzie mnie obserwowało, tym bardziej, że nigdy nie bawiłam się w te wszystkie follow za follow, like za like. Nie wiem więc, w czym tkwi ten sekret. Pewnie w tym, że wrzucam tam zdjęcia Franka - koty zawsze dobrze się sprzedają. ;) Co do zdjęć - moje są często przemyślane logistycznie, bo muszę do nich posprzątać moje małe biureczko, zgarnąć z niego tonę książek. Czasem dobieram kubek do książki, którą aktualnie czytam. Czy są estetyczne? Jeśli tak to super, choć w 90% robione są telefonem, przy marnym oświetleniu. Bardziej profesjonalne zdjęcia z biegów, Blogotoku czy im podobne z reguły robi mój partner, fotograf. Te mojego autorstwa powstają na zasadzie "biorę książkę do ręki, układam ją na biurku, biorę telefon do drugiej ręki i robię zdjęcie". Albo zachwycam się jakąś durną miną mojego kota i wrzucam zdjęcie na Instagram z nadzieją, że i innym się spodoba. Wracając do liczby obserwatorów, zawsze byłam raczej typem outsiderki, zaczytanej okularnicy. Na Instagramie znalazło się dla mnie miejsce, moje własne poletko, które jakimś cudem podoba się innym. Nie jestem skupiona na zdobywaniu lajków, dalej jestem skromną Karolą, dla której każdy mały sukces to powód do radości i świetny motywator do dalszej pracy.

Uważam też, że jeśli tylko uważa się, że ma się coś do pokazania światu, warto to robić. Jedni wrzucają zdjęcia z podróży, inni stylizacji, a jeszcze inni - książek. Tak naprawdę każdy Instagramowicz, jeśli nie spamuje, jest wartościowy i wart uwagi.

Trzy książki, które poleca Wam do przeczytania Karolina (choć ciężko jej wybrać zaledwie trzy) i uzasadnia, dlaczego akurat koniecznie te musicie przeczytać: 

1) Dom z papieru - Carlos Maria Dominguez - o obsesji na punkcie książek. Silniejszej niż wszystko inne w życiu.

2) Mały książę - Antoine de Saint-Exupery - jestem tą książką zafascynowana do tego stopnia, że zbieram różne wydania - mam nawet komiks i kupione w Paryżu wydanie oryginalne (dodam, że po francusku znam zaledwie kilka słów i zwrotów).

3) Seria o Harrym Potterze J.K. Rowling - niby jest to literatura dziecięca, młodzieżowa, ale tak naprawdę uniwersalna w przekazie, jeśli ktoś go wyłapie. Można do niej wracać latami, ja nawet pisałam o Potterze magisterkę. I nie wstydzę się tego mojego sentymentu do rozczochranego okularnika z blizną na czole. Bo każdy z nas potrzebuje trochę magii w życiu.