Bardzo czekałam na książkę Leny Dunham. Przyznam, że spodziewałam się tekstu zupełnie innego, niż tego, który trafił w moje ręce. Niestety, choć uwielbiam Lenę za bycie Postacią (tak, przez duże "P"!), jej literacki debiut nie do końca mnie satysfakcjonuje. Moje uczucia względem Nie takiej dziewczyny są dosyć skomplikowane. 

Może dlatego, że za chwilę i ja zadebiutuję ze swoją książką na rynku (tym bezlitosnym, wysysającym z pisarzy radość, piekielnym kanionie), a kilkumilionowa zaliczka w moim przypadku brzmi wcale nie bajkowo, lecz absurdalnie? (I słusznie, w końcu jestem pyłem marnym, a nie światowej sławy reżyserką). Jak bym się poczuła, gdyby ktoś wystosował na mój temat recenzję taką, jaką ja zamierzam zgotować Lenie Dunham?

Dzisiaj recenzja nie książki, nie filmu, nie moich przygód w trakcie ucieczki przed stadem gołębi, ani nawet nie Twoich perypetii w toalecie. Dziś recenzja gry, moje misiaczki, i to nie byle jakiej, tylko Psychodropsów. 

Nie rozumiem ludzi, którzy nie lubią grać. To nie jest jednoznaczne z tym, że ich nie lubię czy odsuwam się od nich jak od trędowatych, po prostu upodobanie to (lub właśnie jego brak) jest dla mnie wręcz niewiarygodne. Zalet gier jest niesamowicie dużo. Rozrywka, edukacja, kontakt z ludźmi, nabywanie umiejętności pracy zespołowej, a także to, co lubię najbardziej. Wygrywanie. (Tudzież przyjęcie porażki na klatę). Pytanie więc do Was. Czy lubicie grać i jakie są Wasze ulubione gry? Nie chodzi mi o komputerowe, telefoniczne czy te na Facebooku, ale stricte towarzyskie. A jeśli nie lubicie, to dlaczego? 

Jakiś czas temu mogliście obserwować rozwój mojego projektu na platformie crowdfundingowej Polakpotrafi.pl, prawda? Pisałam o tym chociażby w TEJ notce. Ostatecznie nie udało mi się uzbierać pełnej kwoty, potrzebnej do wydania mojej debiutanckiej książki pt. Piromani. W trakcie kampanii jednak poznałam tylu wspaniałych ludzi i sporo się nauczyłam, dlatego nie żałuję. Tym bardziej, że Piromani i tak niebawem zostaną opublikowani. (Dalej pojawią się wulgaryzmy, bo mam flow, uprzedzam).

Wydawało mi się, że łatwo będzie uzbierać czternaście tysięcy złotych na portalu crowdfundingowym, bo przecież tak wiele osób zdeklarowało się do pomocy jeszcze przed wystartowaniem projektu. Niestety - jesteś mądry, licz na siebie. Nie mam jednak zamiaru wylewać z siebie żali, gdyż wcale ich do nikogo nie żywię. Byłam świadoma od samego początku, że jeśli zbiórka nie wypali, mam jeszcze kilka innych opcji, z których warto będzie skorzystać. Podczas kampanii te możliwości uległy rozmnożeniu. Wreszcie wybrałam jedną z nich. I teraz schody dopiero się zaczynają. O tym jednak może innym razem. Na razie trzeba podsumować crowdfunding, żeby wyciągnąć wnioski na przyszłość. Przy okazji może i Wy nauczycie się czegoś dzięki moim doświadczeniom.

Chcę Wam przedstawić serial, którym można się zakrztusić z trzech powodów: czasem z obrzydzenia, często ze śmiechu, a także z szoku, w jaki można wpaść, podążając za pokręconymi losami bohaterów. Mowa o amerykańskiej wersji Shameless, czyli Niepokornych, jeśli mam być wierna polskiemu tłumaczeniu tytułu (ale nie będę).

Aktualnie mamy do czynienia z piątym już sezonem serialu stworzonego przez Paula Abotta. Odcinki opowiadają o losach patologicznej rodziny Gallagherów opuszczonej przez matkę. Najstarsza z szóstki rodzeństwa, Fiona (przepiękna Emmy Rossum), stara się ze wszystkich sił, by wychować czwórkę braci i siostrę. Sama jest jednak młodą dziewczyną, która dopiero wkracza w dorosłość. Nie ma szansy na wykształcenie. Chwyta się każdej pracy, jakiej może, by spłacić rachunki, a ogromny stres odgreagowuje na imprezach ze swoją sąsiadką i przyjaciółką, Vi, która żyje z kolei z bycia pielęgniarką oraz występowania w amatorskich filmach porno wraz ze swoim mężem, Kevem. Kiedy Fiona na jednej z imprez poznaje Steve'a, który sprawia pozory mężczyzny żyjacego w wyższej klasie społecznej, jej szalone kłopoty dopiero się zaczynają.

Od kiedy tylko sięgam pamięcią, Martin Eden stał sobie u nas spokojnie na jednej z półek. Za każdym razem, gdy na nią spoglądałam, mój tato mówił, że to najlepsza książka na świecie i powinnam przeczytać. Wreszcie dorosłam do lektury. Po przeczytaniu stwierdzam, że Martin Eden jest po prostu mistrzowski. 

Jeśli ktoś nie wie, kim jest Jack London, powinien się wstydzić i natychmiast zgooglować tego wybitnego amerykańskiego twórcę. W swoim dorobku literackim ma takie słynne tytuły jak np. Biały Kieł czy Zew krwi. London tworzył w pierwszej połowie ubiegłego wieku, więc język, w którym pisał, może nie przypaść wszystkim do gustu. Jest szlachetny, a jednocześnie pełnokrwisty. W piękny i chyba już dawno zapomniany sposób opiewa prawdziwą istotę rzeczy. Ale zdolności estetyczne Jacka Londona nie są jedyną zaletą jego twórczości, zwłaszcza, jeśli chodzi o Martina Edena.

Tytułowy bohater jest dwudziestoletnim marynarzem. Zarabia na życie w trakcie rejsów po całym świecie, zaś kiedy schodzi na ląd, mieszka w rodzinnym Oakland, wynajmując pokój u swojego szwagra. Pewnego razu podczas wizyty w mieście, Martin ratuje przed złodziejami chłopaka z bogatego domu. Ten zaprasza marynarza na obiad, gdzie główny bohater poznaje przepiękną Ruth Morse i od razu się w niej zakochuje. 

Nie masz zielonego pojęcia, jak wiele razy ostatnio usłyszałam, że ktoś kiedyś chciał spełnić marzenia i wydać książkę, ale koniec końców tego nie zrobił. Marzenie utonęło gdzieś pomiędzy stertami rachunków do zapłacenia a stosami ciuchów do wrzucenia do pralki, czyli w toniach szarej codzienności. Kto inny mówił, że chciał spełnić marzenia i pojechać do Indii, ale teraz to już nie, bo przecież dom, żona, dziecko, pies... Żeby wydać książkę nie trzeba wcale ruszać tyłka z kraju, więc dlaczego rezygnujesz ze swoich marzeń? 

Odpowiedzi może być kilka.

Teoria wszystkiego w reżyserii Jamesa Marsha to jeden z największych niewypałów, jakie na nieszczęście trafiłam do kina. Film jest, jakby to określiła moja mama, ładny. I to tyle, więc nie musicie czytać notki z recenzją tego dzieła wątpliwej jakości, mówię Wam jasno: obejrzeć można, ale niekoniecznie w kinie. Teoria wszystkiego zatem nie zachwyca. Moje serce podbiła jednak fenomenalna rola Eddiego Redmayne'a. I tematyka, bo Stephen Hawking wielkim człowiekiem jest. I o tych dwóch panach poniżej w poście.

O Jamesie Marshu wcześniej nie słyszałam. Nie uważam, by film był wybitnie wyreżyserowany, dlatego pominiemy dziś tego pana - najwyraźniej się nie spisał. Ze świetnego materiału na wstrząsający dramat rodzinny lub czarną komedię zrobił... w zasadzie nie wiadomo, co takiego. Przeciętną obyczajówkę? Słabe romansidło? Niepotrzebne skreślić. 

Próbując przeskoczyć nad fragmentem zasranego przez skrzydlate szczury chodnika, najpierw trafia mnie ptasi pocisk z góry, a zaraz potem szlag. Syf rozbryzgał mi się na płaszczu, który wciąż muszę nosić, bo kwitnące na parapetach żonkile, rosnące w ogrodach stokrotki i żołcąca się forsycja to nie znastuny wiosny, tylko wredoty natury, która z powodu swej przewrotności po prostu musi być kobietą i nie ma innego wyjścia, bo wszędzie, jasna cholera, leży teraz śnieg. 

Pewnie zawsze tak jest. Chcesz zrobić coś wzniosłego, a życie natychmiast sprowadza cię do parteru. Trochę to jak walka z przeznaczeniem. Próbujesz uniknąć katastrofy, ale przed losem nie uciekniesz, więc jeżeli nawet udało Ci się wspiąć na Czomolungmę i nie odmrozić sobie przy okazji nosa, to możesz poślizgnąć się na skórce od banana, idąc po prostym chodniku, wypaść na ulicę i zostać przejechanym walcem-wyrównalcem. 

Girls to jeden z moich ulubionych seriali, który zaczęłam oglądać, bo ktoś mi powiedział, że to Seks w wielkim mieście dla młodych kobiet. Była to chyba najgorsza reklama, bo niemal zupełnie nietrafiona, ale jednak skuteczna. Dzięki niej zagłębiłam się w Nowego Jorku, ale nie ten, po którym biega Carrie w szpilkach za kilka tysięcy baksów i torebką pełną kondomów. Poznałam świat Hanny - groteskowy, pełen abstrakcji, czarnego humoru, prawdziwego życia i szalonych postaci.

Jeśli jeszcze jakimś cudem nie kojarzycie dziewczyny, której zdjęcie możecie zobaczyć powyżej, przedstawiam Wam Lenę Dunham. Stworzyła serial Girls. Nie dość, że pisze scenariusze kolejnych odcinków, to gra w nich główną rolę, jest też i reżyserem. Zdolna, prawda? Nie tylko, również pracowita. Jej poświęcenie zostało nagrodzone m.in. ośmioma nominacjami do Nagrody Emmy oraz Złotym Globem. 

Nienawidzę książek Stephena Kinga za niesprawiedliwość, tysiąckroć bardziej przerażającą niż niesamowici przybysze z kosmosu, porcelanowe laleczki czy opętania. Blaze, Uciekinier, Wielki marsz, Zielona mila... Do grona książek, pięknych i mądrych, lecz właśnie taką straszną niesprawiedliwością nacechowanych, zaliczają się Myszy i ludzie Johna Steinbecka, którą dziś Wam szczerze polecam. Lektura jest krótka, więc i moja opinia na jej temat również na taką się zanosi. Ale nic nie obiecuję.

Bohaterami opowiadania są George i Lennie, dwójka przyjaciół od niepamiętnych czasów. Wędrują oni od farmy do farmy, by nająć się na pomocników i zarobić pieniądze na własne gospodarstwo, w którym nie musieliby pracować dłużej dla kogoś. Gorsze czasy umilają snuciem marzeń o ich wymarzonym domu, którego nigdy nie mieli. Lecz czy będą w stanie na niego zapracować?

W swoim najnowszym filmie Alejandro González Iñárritu pokazuje, że kinowa era superbohaterów nie jest zbyt zaszczytną w historii filmu. Wręcz przeciwnie. Birdman jest surową krytyką dla hollywoodzkiego kiczu i zgubnej pogoni za sławą czy pieniędzmi, czyli dwoma wartościami tak bardzo oddalonymi od esencji prawdziwej sztuki. Choć niektóre wątki mogą wydawać się niejasne, przekaz jest łatwy do odczytania. Przede wszystkim liczy się rodzina.

Jak oświecił mnie Andre, z którym wybrałam się do kina w ostatni czwartek, zwiastun Birdmana nie oddaje nawet jednej trzeciej fenomenu tego filmu. Faktycznie.