Już dłuższy czas szukałam książki, która wciągnie mnie w swój świat tak, że ja zapomnę na kilka godzin o moim własnym. Większość lektur, po jakie sięgałam ostatnio, nie potrafiły zaabsorbować mnie tak, bym zatraciła się w nich bez reszty. Aż wreszcie kupiłam Powidoki Piotra Strzeżysza i... zdziwiłam się. Podwójnie. 

Nie dość, że nie mogłam powstrzymać się od czytania  (zdania emanowały jakąś narkotyczną, uzależniającą mocą, nakazującą pochłaniać następne fragmenty), to w trakcie lektury zrozumiałam, że opisany w książce świat, choć tak daleki od tego, w którym żyję, to również mój świat. Ludzie, jakich każdy może spotkać i drogi. Drogi, przecinające się w rozmaitych punktach, w najróżniejszym czasie, po których poruszamy się, nawet, jeśli zdaje nam się, że z premedytacją tkwimy w jednym miejscu...

Zaczęłam czytać na przystanku, w oczekiwaniu na kolegów, podczas gdy z nieba lały się strugi deszczu. Czytałam w autobusie, gdy znajomi już do mnie dołączyli, na głos, by móc podzielić się z nimi wartościowymi myślami, o które co chwila się potykałam. Kiedy zaś znaleźliśmy się w punkcie finalnym naszej podróży przez miasto, i nie mogłam czytać, bo nie byłam do końca w stanie, cały czas myślałam o tym, by powrócić do lektury. Z samego rana wstałam i nie włączyłam komputera, nie umyłam zębów, nie zrobiłam sobie kawy, tylko czytałam, i póki nie skończyłam Powidoków, nic nie zjadłam.

Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika Stephena Kinga traktuje o nawracających bólach uszu, kolejnych odmowach wydawców czasopism literackich, pierdzącej niani, staczaniu się przez chlanie i ćpanie oraz niezrównoważonym fanie batoników Mars. To niezwykła książka nie tylko dlatego, że dzięki niej można poznać bliżej życiorys jednego z najbardziej poczytnych na świecie powieściopisarzy. Jej wyjątkowość polega na tym, że można się z niej naprawdę dużo nauczyć, zarówno, jeśli chodzi o pisanie, jak i o samo życie. 

 

Kinga chyba nikomu przedstawiać nie trzeba, choć sama poznaję go bliżej od niedawna. Pamiętam, że będąc w szkole podstawowej, koleżanka ze szkolnej ławki wykradła siostrze z domowej biblioteczki Lśnienie, specjalnie po to, by mi pożyczyć. (Koleżanka ta raczej nie była fanką czytania, więc jestem ciekawa, jak w ogóle do takiej sytuacji doszło - niestety, mam słabą pamięć; być może chciała się odwdzięczyć za przepisane z moich zeszytów zadania). Mogłam być wówczas najwyżej w trzeciej klasie. Kiedy po całym dniu zajęć lekcyjnych oraz artystycznych wreszcie znalazłam się w łóżku, otworzyłam lekturę i zamknęłam ją po kilkunastu minutach, trzęsąc się jak galareta. Podejrzewałam u siebie opętanie. 

Prosisz swojego faceta, żeby kupił ci kolejną kieckę, a kiedy mówi, że masz jedenaście innych i nie potrzebujesz nowej, mówisz: ale mi żydzisz! Może jesteś fanką albo fanem żarcików o Żydach, co oznaczałoby, że dokładnie wiesz, czym są żydopłot oraz żydrandol... Ale co tak naprawdę wiesz o współczesnym życiu młodych Żydów? Czy zastanawiałeś się kiedykolwiek, jak Izraelczycy reagują na jakąkolwiek plotkę dotyczącą zagrożenia kraju lub jakie ptaki można zaobserwować za oknem w Tel Awiwie? Dzięki lekturze zbioru opowiadań Leore Dayana Ludzie wolą tonąć w morzu, możesz poznać odpowiedzi na te pytania oraz zyskać dużo, dużo więcej. Tak naprawdę młodzi ludzie, nieważne w jakiej części świata się znajdują, mogą mieć naprawdę zbliżone do siebie problemy i przemyślenia. 

Książka Ludzie wolą tonąć w morzu stanowiła dla mnie bardzo odświeżającą lekturę. Nieco surrealistyczne, choć silnie zakorzenione we współczesnej rzeczywistości opowiadania, opowiadają o przyjaźni, samotności, miłości i zmaganiach starego pokolenia z nowym. Nie ma tu wcale za dużo polityki, a wzmianki obyczajowe na temat izraelskiej codzienności z pewnością dodają sporo smaczku złaknionym odkrywania nowych kulturalnych przestrzeni. Swoisty absurd potrafił wywoływać co chwila uśmiech na mojej twarzy podczas czytania książki. Czułam wtedy, że znam skądś te dziwne, pogrążone w bólu istnienia rozmyślania, wirującą w powietrzu metafizykę i umiejętność śmiania się do rozpuku z powodu dogłębnego smutku.