Grubasie, przestań śmierdzieć

Grubasy śmierdzą. Czy to mit? Stereotyp? Duby smalone? Czy w ogóle można kogokolwiek nazywać grubasem albo tłuściochem? Jeżeli chcesz poznać odpowiedź na to pytanie, poczekaj i przeczytaj wstępniak, może wówczas obrzucisz mnie mniejszą porcją gówna.


Po zeszłorocznej akcji, która zebrała niemal krwawe żniwo, kiedy postanowiłam napisać o problemie nadwagi wśród pewnego zakątka vlogowego światka, wiem już, że należy być delikatnym w doborze słów, by nikogo nie urazić. Nie to mam na celu. Chcę, by moje teksty dotarły do Was, poruszyły czulszą strunę i przyczyniły się do polepszenia sytuacji na świecie. Oczywiście zdaję sobie sprawę z tego, że całym światem nie zatrzęsę tak, by zmienił się w Nibylandię (która też przecież nie była idealna - piraci!), ale może moje doświadczenia podziałają na Was choć troszkę motywująco? A jako że to moje doświadczenia, to choć od roku mocno pracuję nad trzymaniem języka za zębami i byciem bardziej subtelną, mój sposób ekspresji raczej się nie zmienił. W związku z tym, kiedy mówię do siebie w myślach, nie nazywam siebie słodką laleczką czy misiem lubisiem. Najczęściej po prostu walę do siebie z grubej rury: ty głupia, głupia, głupia żałosna dziewczynko, coś ty znowu nabroiła. I równie często: Emilka, ty wstrętny grubasie, weź się za siebie.

Jeżeli zatem należycie do tej wrażliwej części społeczeństwa, nie czytajcie dalej. To tekst bez cenzury, tylko dla niewybrednych czytelników.

Według mnie grubasy śmierdzą. Dosłownie i w przenośni. Wiem po sobie.
Chodzi o prysznic, a w zasadzie jego brak. Więcej tłuszczu przekłada się na większe zmęczenie. Większe zmęczenie z kolei prowadzi do zwiększonego wydzielania potu przez organizm. Pot uwielbiają bakterie, przez których działanie bierze się ten smród przypominający zapach lejsów o smaku zielonej cebulki. Ponieważ grubasy pożerają paskudztwa, czyli nałogowo wpieprzają czisy z maka, wylizują ostatnie smużki nutelli ze słoików, i tak dalej, żołądek nie jest w stanie tego świństwa szybko strawić, więc czasami grubasom nawet wali z ust.
Byłam w tamtym miejscu. Jedną nogą.
Najgorsze, że wejście pod prysznic przepełniało mnie lękiem. Musiałam wtedy patrzeć na obwisłe worki, które utworzyły się w miejscu ramion, na czerwone kreski pomiędzy fałdami tłuszczu, jakie miałam zamiast brzucha oraz męczyć się, by precyzyjnie trafić maszynką do miejsc intymnych. Często woda lejąca się ze słuchawki mieszała się z moimi łzami.
Śmierdziało więc ode mnie też beznadzieją.

(Boże, jakie to smutne, zaraz znowu się poryczę).

Ale wyszłam stamtąd. Nie było lekko, potrzebowałam pomocy, sama nie miałam w sobie tyle siły. Nie, nie płaciłam za dietetyka czy trenera osobistego. Pomogły mi przyjaźń i internet. A później już sama wiedziałam, czego chcę. Odnalezienie wewnętrznej motywacji przyszło dopiero później, więc nie przejmujcie się, że ochota na ćwiczenia Wam mija, kiedy przez pół doby nie macie do czynienia z motywującymi memami. Na wszystko przyjdzie czas.


Dlaczego ja w ogóle o tym piszę?
Bo zaraz idę robić wygibasy z matą i ciężarkami.
Bo wczoraj rozmawiałam z Zimnym, który zaczął ćwiczyć, zdrowiej jeść i cieszę się jego szczęściem.
Bo nadwaga to coraz poważniejszy problem i prawie zawsze wychodzi z syfu, jaki mamy w naszych głowach. Prawda jest taka, że nie będziemy wyglądali idealnie, póki nie uporządkujemy swoich spraw, póki nie zrobi nam się lepiej na umyśle. Ale z drugiej strony,
regularne ćwiczenia naprawdę mogą pomóc usystematyzować pewne rzeczy i pomóc w psychicznym stanięciu na nogi.

Bądźcie piękni, bądźcie zdrowi.
Ale nie wierzcie w to, co mówią, że zmiana diety jest łatwa, że od razu później czujesz się lepiej i masz więcej energii, że ćwiczenia to sama przyjemność.
Pamiętam, że w prawdziwego doła wpadłam ponad rok temu, kiedy widziałam, jak Zuzia wykonuje wszystkie ćwiczenia z naszej playlisty, a ja po trzech powtórzeniach mam ochotę wyskoczyć przez okno i uciec, czego oczywiście nie zrobię, bo nie mam na to zupełnie siły. Pamiętam, jakim cierpieniem było wpychanie w siebie śniadania zaraz po wstaniu zamiast nasycenia się papierosem. Jak źle się czułam, kiedy zamiast cziperków i fryteczek z majonkiem zaczynałam faszerować się brokułami. Naprawdę bolał mnie żołądek. I czułam potężny stres, no bo co, jeśli to nie podziała?

Ale słuchajcie, spróbujcie, dobra? Co Wam szkodzi trochę się przemęczyć? Są wakacje, rzućcie te lapki i tablety w cholerę, nie musicie spędzać przed nimi całego dnia. Pot po ćwiczeniach śmierdzi o wiele mniej niż pot wstydu. Nawet, jeśli jesteście w miarę szczupli, to nie oznacza, że nie macie się ruszać, jasne? Zbudowanie kilku mięśni też jest w miarę spoko. (Byle nie przesadzać).


Piszę tu do nas wszystkich, tych, którzy piszą i czytają na potęgę, a do tego starają się coś ugrać w sołszal midia. Siedzimy na dupach większą część doby. Za dziesięć lat będziemy krzyżówkami wielbłądów i ciężarówek (bo duże opony, łapiecie, nie?), więc pomyślcie o tym, by może jednak zachować atrakcyjność na później. By lepiej się czuć.

Kocham literaturę.
Czytam nałogowo, ale nie wyobrażam sobie przedłożyć lektury nad akcję we własnym życiu. Tak samo jestem uzależniona od rozwijania fabuły w rzeczywistości, jak i na kartkach Worda. 
Nie chcę być w przyszłości stereotypową pisarką, która wygląda albo jak niedożywiona wiewiórka, albo czarna wrona, która musi wystąpić w Tańcu z gwiazdami, by nauczyć się na nowo żyć. Z góry przepraszam za niezbyt zawoalowany prztyczek w stronę bestsellerowych polskich twórczyń prozy kobiecej. Kimże ja jestem, by krytykować, jak kto wygląda?

Nikim. Szczerze powiedziawszy, nikt nie ma do tego prawa. Ale mogę krytykować samą siebie. Mogę i robię to. Wiem, że to, jak wyglądam, nie odzwierciedla mojego wnętrza i pragnę, by inni ludzie, poza tymi najbliższymi, również nie musieli używać rentgena, by przedrzeć się przez kotary tłuszczu i dostrzec piękno, które gdzieś tam we mnie jest.

Jak w każdym człowieku, o czym jestem przekonana.

Napiszcie proszę, czy Wy też mieliście problemy ze zdrowym trybem życia i dlaczego. Czy w ogóle się tym przejmujecie i jak w ogóle wygląda to w środowisku osób prowadzących bloga. Wesprzyjmy się.

Ale żeby nie popadać ze skrajności w skrajność - przestroga od Taco.


Share this:

CONVERSATION

15 komentarze:

  1. Wiesz, to wszystko tak pięknie brzmi, ale tutaj więcej robią geny. Ja odchudzałam się przez całą podstawówkę i całe liceum, aby pod koniec wyglądać jak stoisko z oponami. Miałam wtedy prawie depresję, nikt mnie nie lubił, nie pozwalałam sobie na nawet najmniejszą przyjemność (zero czekolady, czegokolwiek). Aktywnie spędzałam co najmniej kilka godzin dziennie - może nie były to mata i ciężarki, a jeżdżenie rowerem po lasach i górach, a zimą kaseta z Cindy Craftword. Nie wiem, dlaczego to nie działało, ale moje życie zmieniło się kiedy poszłam do liceum i zrozumiałam, że MOŻNA też być grubasem i mieć znajomych itp. Więc zaczęłam znowu co jakiś czas jeść słodycze, ograniczyłam sport i... od tego czasu jestem bardziej średnia niż gruba. Może nie jest to moja wymarzona sylwetka, ale te parę lat życia nauczyło mnie, że nigdy jej nie osiągnę, a tylko zniszczę sobie takim postem.
    Jeśli chodzi o pocenie się, to może i tusza ma na to wpływ, ale nie aż tak bardzo jak to, co jemy. Kiedy parę miesięcy temu przestałam jeść mięso, zauważyłam, że pocę się o wiele mniej, praktycznie wcale, nawet podczas upałów. Może najbardziej śmierdzące osoby jedzą same hamburgery i kebaby... nie wiem. Jak dla mnie jest jedna rzecz, która łączy absolutnie wszystkie najbardziej śmierdzące osoby i sprawia, że nawet piękna i czysta szczupła dziewczyna może walić gorzej od śmietnika - palenie papierosów.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No ok, geny sprawiają, że masz predyspozycje do bycia albo grubszym, albo chudszym. Ale nie są decydujące.
      Można być grubasem i mieć znajomych, ja znam kilku bardzo sympatycznych, zaliczam się do nich. ;)
      Zgadzam się z Tobą - posty oczywiście są niewłaściwe. Nie ma to jak podjeść czekoladkę od czasu do czasu.
      Ciekawa obserwacja z tym mięsem. Z papierosami - również celna. Mogłabym się nawet poczuć urażona, ale potwierdzam. Właśnie to mi najbardziej przeszkadza w fajkach. Papierosy. Ale już wolę ich dławiący zapach niż zapach śmietnika mimo wszystko.
      Dzięki za wypowiedź!

      Usuń
  2. *całe gimnazjum (powinno być w drugim zdaniu)

    OdpowiedzUsuń
  3. Dawno nie czytałam czegoś tak mądrego, cudownie bezpośredniego i cennego jednocześnie. Nigdy nie miałam problemu z nadwagą (prędzej z niedowagą), ale z mięśniami mam dość poważne. Żeby było jaśniej- z ich brakiem. Fatalny cellulit, zadyszki po paru piętrach i bez przerwy wyskakujące kręgi (bo brak mięśni, które by te moje plecy trzymały w kupie). W te wakacje postanowiłam tą moją fatalną kondycję diametralnie zmienić. Jestem mocno zmotywowana i żadna, nawet najwspanialsza książka, mnie od tego nie odwiedzie ;-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To można mieć cellulit, jak się ma niedowagę? :O O rety, człowiek uczy się naprawdę całe życie... Nie przypuszczałabym!
      Życzę Ci powodzenia i trzymam kciuki. Pakuj! :D

      Usuń
  4. Napisałaś o idealnym wyglądzie? Czy naprawdę do tego dążysz? Zdaje mi się, że otyłość jest tak samo niebezpieczna jak dążenie do ideału, pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie, nie napisałam o idealnym wyglądzie i wcale go niego nie dążę. Zdaje mi się, że komentowanie treści bez ich przeczytania jest bezcelowe. Również pozdrawiam

      Usuń
  5. Wiele w tym prawdy. Zdecydowana większość leżąc na kanapie opłakuje to jak wygląda zamiast wziąć sprawy w swoje ręce. Ja po pierwszej ciąży czułam się ze sobą koszmarnie i naprawdę dużo pracy włożyłam w to żeby się z tego podnieść, ale było warto, bo jak się już udało czułam się ze sobą dużo lepiej niż przed. A mając w pamięci ile mnie to kosztowało, do drugiej ciąży tak przygotowałam ciało, że dwa miesiące po cc chodziłam na plaży w bikini i czułam się ze sobą na prawdę dobrze. Więc najwięcej zależy właśnie od nas samych.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Gratuluję i cieszę się, że potrafiłaś się przemóc i dałaś radę!

      Usuń
  6. Ja na szczęście nigdy nie miałam jakichś ogromnych problemów z wagą, fakt, muszę się pilnować, bo mam sylwetkę, która lubi się "rozchodzić", ale jest ok. Gorzej zaczęło być po operacji kolana, niestety uraz zupełnie pozbawił mnie możliwości uprawiania sportów, które do tej pory kochałam nad życie. Trochę się zapuściłam, przytyłam, nie jakoś koszmarnie, ale jednak. Ale wzięłam się za siebie, zawsze jadłam dość zdrowo, ale teraz jeszcze dodatkowo ćwiczę. W tygodniu przebiegam 30 km na orbitreku (tylko tak mogę), robię brzuszki, nożyce, plank. Staram się i mam nadzieję, że dojdę do siebie ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Super! Bardzo dziękuję za Twój komentarz. To udowadnia, że nawet, jeśli zdrowie nie pozwala nam na wszystko, to zawsze jest jakaś alternatywa i warto zadbać o siebie. Trzymam za Ciebie kciuki!

      Usuń
  7. Ja całe życie się odchudzam...w zasadzie od 9 roku życia walczę o smukłą sylwetkę..Miałam kilka lat spokoju, ale w ostatnim roku znowu dostaję na głowę, bo przez lekką niedoczynność przytyłam kilka kilo...słodyczy nie jem od 6 lat, odżywiam się zdrowo, ćwiczę...a mimo to przytyłam..W sumie to wolałabym akceptować siebie taką, jaką jestem, ale niestety..nie potrafię..Walczę nadal..

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Odchudzać się nie ma sensu. Najważniejsze jest zdrowie. Jeśli jesz dobre rzeczy regularnie i ruszasz się, to nie ma sensu być niezadowolonym ze swojego ciała. Jeżeli robisz, co możesz, wystarczy. <3

      Usuń
  8. Samokrytyka jest jak najbardziej wskazana. A jeśli i innym przy okazji pomoże to warto próbować. 4 lata temu przeszliśmy wszyscy (2+1) na ostrą dietę. Kobiety schudły ponad 15 kg, mężczyzna znacznie, znacznie więcej. Nie obyło się oczywiście bez zmiany nawyków. Dzisiaj jemy inaczej i panie ćwiczą... przynajmniej się starają. U pana niestety gorzej, sporo kilogramów wróciło, choć w domu nie ma "złego" jedzenia. Poza ...piwem który pan kupuje sobie sam. Na pewno było warto. Polecam to uczucie, że można być szczuplejszym na stałe.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Co znaczy ostra dieta? Bo moim zdaniem katowanie się nie ma sensu. A i piwerko, jeśli czasem wpadnie, nie zawadzi. :)

      Usuń