Faje, fajki, fajeczki...

Tym razem nie będę Was zanudzać. Tym razem - wzbudzę w Was kontrowersję. Lub też nie, bo może mi się nie uda. Może ten post utkwi w zalewie innych. A może też dzięki niemu nie zaakceptujecie, ale chociaż zrozumiecie po części, dlaczego palę. 

Papierosy - są szkodliwe. 

Nie mam zamiaru publikować tutaj wykazu trujących substancji chemicznych, które zawierają papierosy. Można o tym przeczytać choćby na wikipedii czy którymś ze szkolnych podręczników do biologii. Szkoła, lekarze, instytucje publiczne, demokratyczna większość społeczeństwa: papierosy to zło. No i racja. Zgadzam się z tym, od podstawówki przecież wiem, jakie palenie wywołuje następstwa. 

Moi rodzice są zawziętymi palaczami, zwłaszcza ojciec. Jako małe dziecko, kiedy jeszcze promowano papierosy w kolorowych czasopismach kupowanych przez matkę, wyrywałam barwne reklamy i naklejałam je plasteliną na każde drzwi w domu. Bo pod spodem widniały białe prostokąty ze strasznymi napisami. Palenie zabija; paląc, narażasz siebie i swoich bliskich na raka; jeśli chcesz rzucić palenie, skonsultuj się ze swoim lekarzem, itd. Po latach nie dziwię się moim rodzicielom, że byli znużeni i poirytowani moim zachowaniem. Oni też zdawali sobie sprawę z tych wszystkich chorób, jakie ich ewentualnie czekają w przyszłości (choć oby jednak nie czekały...), jakżeby inaczej? Mama nie pali tak dużo, tata... Cóż, pamiętam, jak parę razy próbował rzucić. Więcej pieniędzy wydał wtedy na różne gumy, naklejki i miętówki, niż gdyby wciąż palił. Nie mógł usiedzieć w miejscu. Próbował się czymś zająć, ale miał trudności ze skupieniem się, więc żadnej zaczętej robótki nie potrafił skończyć. Zawsze wracał do nałogu.

Nie będę Wam mydlić oczu. Oczywiście, że papierosy to trucizna! Od kiedy palę, moje paznokcie są w o wiele słabszej kondycji. Pojawiają się na nich przebrawienia i żadnym sposobem nie mogę zapuścić tak długich, jakie miałam w liceum, bo są zwyczajnie słabe. Kondycja też mi się pogorszyła. W zeszłym roku akademickim nie zwracałam na to uwagi, bo chodziłam na aerobik i było w porządku. Teraz jednak, kiedy nie mam wf-u, a aktywność fizyczna zostaje ograniczona do sprintu na przystanek (i to bardzo rzadko, bo ten mam prawie pod domem, a tramwaje jeżdżą średnio co dwie, trzy minuty), jest o wiele gorzej. Zdałam

sobie z tego sprawę dopiero niedawno, kiedy podjęłam próbę gry w siatkę. Na szczęście przegoniono nas z boiska, bo po kilkunastu odbiciach nie mogłam złapać oddechu. To oczywiście również następstwo mojego bycia, konkretniej bycia orką ("daj harpuna!" xD), bo prócz nałogu fajkowego popadłam już w momencie urodzin w nałóg jedzeniowy. Z moją łatwością do wpadania w tarapaty i sidła uzależnień, aż dziwne, że w wieku dwudziestu jeden lat nie skończyłam jeszcze pod mostem z igłą wbitą sobie w żyłę. Choć, jakby nie patrzeć, kiedy ostatnio napisałam na blogu, że coś jest dziwne, że coś się jeszcze nie stało, nagle się stało, więc może nie powinnam tak lekkomyślnie dobierać słów i krakać na wszystkie strony. Taka dygresja.

Co jest dla mnie osobiście najgorsze w papierosach? Zniewolenie. Ostatnio doszłam do wniosku, iż wolność to coś, co jest dla mnie jedną z największą wartości. Regina Libertas, ot co. W sumie jestem Polką, więc to niedziwne. Kiedy natomiast zrozumiałam, że znajduję się w okowach nałogu? Kiedy zaczęłam liczyć się z pieniędzmi. Konkretniej: kiedy wyszło, że jeśli kupię fajki, to prawdopodobnie pod koniec tygodnia nie będę miała za co zjeść obiadu. I ta myśl tak mnie zdenerwowała, że od razu musiałam pójść do kiosku i kupić świeżą paczkę. 

Mówi się: to Twój wybór, że palisz. Fakt. Ponieważ palę, bo lubię. Ale w mojej głowie już nie jestem sama (nie licząc wyimaginowanej postaci Starszego Idealnego Brata - schizy jedynaczki). Często odzywa się w niej subtelny, cichy głos nałogu. Kup. Kup. Zapal. Przecież wiesz, że jeśli tego nie zrobisz, nie będziesz sobą. Och, oczywiście, że można nie słuchać tych pociągających słów dymiastego zabójcy. Tylko że nie jest już tak lekko zignorować zachętę, jak wcześniej. Silna wola (i tak uważam, że spóźniłam się na spotkanie, podczas którego rozdawał ją Pan Bóg i dostałam jakieś jej okruchy) systematycznie zanika, a o rozumie to już szkoda gadać... 

Zapytacie mnie może, czy nie boję się raka. Nowotworu płuc chociażby. Albo jamy ustnej czy gardła. Czy nie drżę na myśl o wylewach, zawałach, amputacjach, utracie głosu... Szczerze? Bardziej boję się porcelanowych lalek i ciemności. Lęk przed tą ostatnią doprowadza mnie często na skraj obłędu, kiedy leżę sama w łóżku (dlatego tego unikam, he, he), w pustym pokoju, a wokół panuje cisza. Trzęsę się, pocę, kulę pod pościelą, powtarzając sobie, że jeśli coś złego miałoby po mnie przyjść, to zrobiłoby to już dawno. A skoro się tak nie stało, to tylko spokój mnie uratuje. Kompletna paranoja, wiem. Ale taki strach jest mnie bliżej niż rak. Co prawda moi dziadkowie umarli na nowotwór, starszy brat taty, jakby się tak zastanowić - mnóstwo osób z mojej rodziny. Tylko że ich nie poznałam. Odeszli, kiedy jeszcze się nie narodziłam lub byłam bardzo mała i nie mogę ich zbyt dobrze pamiętać. W takim razie chyba jestem poważnie zagrożona podobną chorobą, prawda? I dlaczego o siebie nie dbam? To jest już materiał na głębszą psychologiczną rozkminę. Pewnie chodzi o to, że nie boję się śmierci. Śmierć w męczarniach? To już gorzej, oczywiście dla moich bliskich, bo ja lubię robić z siebie cierpiętnicę (matko, ale się szczera zrobiłam na FD, kto by pomyślał). Tak sobie myślę, po przeczytaniu artykułu Margit Kossobudzkiej "Pójdziemy z dymem"(jest bardzo ciekawy, chociaż jeszcze bardziej genderowy, no ale mówi się trudno, i tak polecam Wam do przeczytania w wolnej chwili), że może to przyjdzie z czasem. I faktycznie, było coś takiego. Przez chwilę to poczułam.

Czy Wy też zwróciliście uwagę na to, że po pewnym czasie, kiedy para jest razem (częściej para heteroseksualna, jak wynika z moich obserwacji), w ich związku pojawia się etap rzucania? Szału przez to dostawałam w ogólniaku, kiedy moi koledzy od fajek szli ze mną na długiej przerwie na papierosa, a po drugiej stronie ulicy dowiadywałam się, że albo będę palić sama, bo oni akurat rzucają, albo koniecznie mam nie mówić ich dziewczynom. Bo ich zabiją. I mnie przy okazji też. Minęło kilka lat temu, a tu znowu wtopa z tego samego powodu. Ala, przepraszam, wypsnęło mi się. 

Aczkolwiek uzasadnienie moich przyjaciół z Babilą trafiło do mnie najbardziej. Wyobraźcie sobie, że budzicie się obok swojego lubego lub też lubej, chcecie się pocałować, a tu dupa. Bo i Ty masz tak zwanego kapcia w mordzie, i ta druga osoba. Ależ niesmacznie. 

Nawet ja byłam gotowa rzucić papierosy dla tej drugiej osoby, która nagle pojawiła się obok mnie (i tak samo nagle zniknęła, ale nevermind). Okazało się natomiast, że nie muszę, bo druga osoba (będąca zawziętym przeciwnikiem palenia!), również chce się do mnie przystosować. To dopiero było miłe. 

Dzięki temu wiem, że dla tej właściwej osoby jestem w stanie zrezygnować z nałogu. Może ta osoba nie będzie moim partnerem. Może będzie moim dzieckiem. Postanawiam, że o ile kiedykolwiek będę w ciąży, to nie będę palić. Prędzej strzelę sobie w łeb. Choćby po to, by uniknąć sytuacji takich, jak na moim rodzinnym osiemnastkowym przyjęciu. Moja chrzestna palnęła, że jestem taka mała, bo mama popalała, gdy była ze mną w ciąży. Oczywiście kochana mama wszystkiego się wyparła, a ciocia stwierdziła, że to był żart. Cóż, raczej nieśmieszny. Ostatecznie nie wiem, co jest prawdą, a co nie. I nie zamierzam pytać, bo choć moi rodzice palą, to nie chcą, żebym popełniała ich błędy. 

Kiedy tata odbierał mnie po osiemnastce mojej najlepszej przyjaciółki, JoyJuly i widział, że moi znajomi palą przy ganku, pokręcił kategorycznie głową i rzekł: "Ty nie pal". Rok czy dwa później, kiedy fajki stały po 11 złotych, wręczył mi w dłoń równo 33 złote i powiedział: kup mi dwie paczki Marlboro i coś dla siebie. Ale okej. ^ ^ 

A mama? Historia, która opowiedziałam już chyba wszystkim moim znajomym, a teraz podzielę się ją z Wami. Po początkowym etapie znajdowania w pokoju i moich ciuchach randomowych zapalniczek (wypierałam się, biorąc z niej przykład: ta jest koleżanki, wrzuciła mi do torebki i zapomniała wziąć z powrotem; ta jest taka ładna, zobacz, z kotkiem, no musiałam kupić; a te zapałki to przecież z cmentarza, od znicza!), wreszcie trafiła na ukrytą w portfelu paczkę waniliowych slimów. Niby pod latarnią najciemniej, przecież nie będzie mi grzebać w torebce, prawda? Ale były walentynki (nienawidzę walentynek, bo jednego roku matka funduje mi burzę za znalezione papierosy, a następnego oblewa mnie w nie Doktor), a mam chciała mi sprawić niespodziankę i niepostrzeżenie obdarować mnie ekstra kieszonkowym. No cóż, pięć dych przeleciało mi koło nosa. Tak jak całe moje dotychczasowe życie, ale przed oczami. Lubię koloryzować i kocham hiperbole, ale kiedy moja mama wpada w furię, to jest to prawdziwa furia. I może na tym poprzestanę. Na chwilę aktualną spaliłam z mamą dwie fajki. Wciąż uważa, że nie powinnam palić, bo to niszczy zdrowie, a tak poza tym wywalam w błoto jej pieniądze. Poza tym już nie wpada w furię, nawet nie krzyczy, tylko wydaje z siebie ciężkie westchnienie. 

Wracając do raka. Kiedyś, kiedy ludzie byli zdrowsi (pewnie przed Czarnobylem i dobrodziejstwami roku '89), młodzi bardziej bali się palić. Rodzice powtarzali im: nie urośniecie. I to zastrzaszało zwłaszcza chłopaków, bo było realnym zagrożeniem. A jakieś tam zawały, nowotwory? W wieku czterdziestu lat? Przecież to praktycznie w innym życiu. Podchodzę do tego podobnie, niestety. Nie myślę przyszłościowo, nie potrafię być dobrym strategiem (a jeśli już, to tylko grając w szachy, choć ostatnią partię rozegrałam chyba jeszcze za czasów gimnazjum). Za to mam świetną wymówkę. Nawet dwie. Jedyne w swoim rodzaju. Przedstawiam je poniżej, mimo że dobrze je znacie. 

Szkodę papierosy wyrządzają nie tylko ciele i duszy. Uderzają potwornie w finanse. Ale o tym to już napisałam wystarczająco w notce o mimimalizmie. 

Papierosy - są fajne, bo...

... są smaczne. Serio, smakują mi. Nie wszystkie, oczywiście. Mocki, Vicki, LD, nawet Camele - paskudztwa. Ale Marlboro, L&M, Lucky Strike? Pycha, zwłaszcza te mentolowe, albo z klikiem, albo mentolowe i z klikiem (zielone LS, mega!). Papierosy o smaku wanilii też są spoko. A leśne Sunday's Fantasy? Śliczne i aromatyczne. O wiśniowo-imbirowych Djarumach to już nawet nie zacznę pisać, bo pewnie nie skończę, takie są d o b r e. 

... dzięki nim się nie nudzę. W drodze na przystanek lubię sobie zapalić fajkę. Kiedy jestem z kimś umówiona i przyszłam za wcześnie, bądź druga osoba się spóźnia, palę. W oczekiwaniu na pociąg też lubię pojarać. A kiedy mam ze sobą słuchawki i jednocześnie mogę słuchać muzyki, to już zupełna magia. Kiedy zaś czytam lub się uczę, co sto lub sto pięćdziesiąt stron robię sobie pięciominutową przerwę. Papierosy mnie uspokajają. A jednocześnie podnoszą ciśnienie, więc dzięki nim odechciewa mi się spać i jestem w stanie dalej walczyć z mniej lub bardziej uciążliwym materiałem do opanowania. 

... są sexy. Nie dla wszystkich, oczywiście. Według mnie kobieta z papierosem, do tego ładna kobieta z papierosem, to obiekt, który dostarcza sporo doznań estetetycznych. Kiedy byłam jakiś czas temu z JoyJuly w Pyra Bar (świetne miejsce, polecam, jeśli jesteście w Poznaniu, musicie koniecznie je odwiedzić! - podobno mieści się też w Gdańsku, ale byłe Wolne Miasto to zdecydowanie nie jest stolica poczciwych pyrów), na drzwiach od toalety wisiał taki oto plakat: 

No nie rozumiem. Takie piękne kobiety (w dodatku retro, zresztą jak wszystko w tamtym miejscu), palące papierosy, a nad nimi taki napis... Przecież to kompletny oksymoron. Od razu zachciało mi się palić. Właśnie, często tak mam, gdy oglądam jakiś film i w nim ktoś właśnie puszcza dymek... 

To samo tyczy się mężczyzn. Tacy mnie pociągają. W lekko rozczochranych włosach, z zarostem, w koszuli (albo i bez!) i papierosem. Trochę badboye, buntownicy. A trochę dojrzali mężczyźni, bo to takie moje skojarzenie. Szlugi dodają lat, tak sądzę. I seksapilu. Osobiście czuję się o wiele bardziej kobieco, kiedy trzymam w dłoni papierosa. Do tego mam pomalowane na czerwono usta i paznokcie. Wtedy podobam się sobie jak nigdy indziej. 

... tworzą kulturę. A owszem! Przykładem może być chociaż słynny film Jima Jarmuscha, "Kawa i papierosy", z doborową obsadą, pośród której pojawiły się takie gwiazdy jak choćby Cate Blanchett, Tom Waits, "rodzeństwo White'ów, Iggy Pop, Steve Buscemi, Roberto Benigni, Bill Murray i wielu innych... Cóż to był za wspaniały klimat, oglądać film na wielkim ekranie w kinie letnim z najlepszą przyjaciółką u boku, a jednocześnie palić papierosy i popijać kawę, czyli robić dokładnie to samo, co wielcy tuż przed nami... Wśród pisarzy, literatów, muzyków i w ogóle, artystów wszelakich, jest szerokio grono palaczy. A ich dzieła przecież nie są gorsze od tych, które stworzyli niepalący... 

Sama dzięki papierosom stworzyłam opowiadanie. Papierosy tworzą świetne tło, a nawet współuczestniczą w akcji. Sam tekst nie jest wysokich lotów, ale proponuję Wam jego lekturę dla odprężenia się. Przed Wami "Władek i papierosy". 

Dalej. Na przełomie XIX i XX wieku palili dosłownie wszyscy. Papierosy były towarem mainstreamowym, ale jednocześnie w pewien sposób luksusowym. Niesamowicie rozwinięty przemysł tytoniowy stworzył dla kobiet specjalne ustniki w kolorze czerwonym, by nie widać było ich śladów po szmince (dzięki za news, Jagódka). Można było delektować się smakiem tytoniu na salonach, w urzędach, w pociągach i gdzie tylko się zamarzyło. Niewielu osobom to przeszkadzało, może dlatego, że świat nie odczuwał wówczas tak przemożnej potrzeby uganiania się za długowiecznością. (Choć bardziej dlatego, że do tytoniu nie dodawano tylu trujących substancji chemicznych, a o szkodliwości reszty składników nie miano pojęcia). Sama historia papierosów przecież też jest niesamowicie ciekawa. Tak jak różne przesłanki, choćby o rozmaitych markach. Choćby ta o Lucky Strike'ach. Te były zrzucane z samolotów wraz z żywnością Amerykanom na rozmaitych frontach. Czasami w paczce zdarzył się właśnie jeden taki lucky strike - papieros szczęśliwiec, nabity nie tytoniem, a marichuaną. Interesujące są także projekty wizualne opakowań papierosów i same reklamy. Poniżej przedstawiam kilka z tych, które kompletnie mnie oczarowały.