Postanowienia noworoczne 2015

Żeby zrealizować swoje postanowienia noworoczne, musiałbyś należeć do grupy wybranych, stanowiącej jedyne 8% populacji, jak wyliczyli mądrze naukowcy z Uniwersytetu Scranton. Bardziej budujące jest to, że 50% ludzi utrzymuje swoją determinację przez blisko pół roku, zanim stwierdzi, że za sześć miesięcy znowu będą musieli sobie coś postanowić, więc przyda się chwila przerwy.1

Jak łatwo można sprawdzić w TYM MIEJSCU, moje pierwsze noworoczne postanowienia na tym blogu były kompletną porażką, bo od tamtego czasu przytyłam blisko 10 kilogramów, które miałam zrzucić. Mogę tylko pomachać i uśmiechnąć się z politowaniem do Emilki z przeszłości. 

Założyłam jeszcze, że będę więcej czytać, ale to z choroby filologicznej, na którą się leczę, choć z tego pragnienia akurat nie zrezygnuję. W roku 2014 nie przeczytałam zbyt wiele książek, prawie o dziesięć mniej niż w roku poprzednim. Zaczęłam jednak pochłaniać liczne artykuły w czasopismach. Obok niosącej kaganek kultury Chimery doceniłam również moc Coachingu i siłę Charakterów. Serdecznie polecam wszystkie trzy magazyny. Dodatkowo rozczytałam się i na nowo zakochałam w blogach. I w ten sposób poznałam dwie niezwykle wartościowe strony. 

Pierwszą z nich jest Volantification, tworzona przez Volanta, czyli Michała Szatiło, błyskotliwego ironisty, człowieka sukcesu i autora dwóch książek. Napisany przez niego debiutancki Piąty poziom naprawdę sporo zmienił w moim myśleniu. Skopał solidnie tyłek i bardzo silnie zmotywował. Książka w pewnym sensie mnie uratowała i jeśli stwierdzenie, że zapoczątkowała nowy rozdział w moim życiu, wydaje się niektórym z Was nieco na wyrost, to... możecie sobie tak myśleć. Bez Piątego poziomu nie miałabym siły do zmian. Nie miałabym siły do życia. 

Drugą zaś jest blog charyzmatycznej, energetycznej i przesympatycznej Pepsi Eliot, której wpisy zarażają optymizmem. Prócz tego, autorka mówi, co robić, by żyć mądrze i zdrowo. Kobieta chorowała na nerwicę, ale wyszła z tego dzięki bieganiu. I pisaniu. Jak się okazuje, sport, twórcza praca oraz witaminy mogą zdziałać o wiele więcej niż milion sesji u terapeuty, kosztujące majątek psychotropy czy bezproduktywne wczasy na Hawajach. Sposób zaś, w jaki Pepsi troszczy się o swoich czytelników, jest naprawdę cudowny i przekochany. 

Co jednak najważniejsze, zaczęłam bardziej dbać o Fabrykę Dygresji. Posty ukazują się częściej i mam nadzieję, że są dużo ciekawsze niż początkowo. Wreszcie odkryłam, w jakim kierunku chcę podążać z blogiem. Pragnę pokazać Wam trudną drogę, po której kroczę, by stawać się lepszym człowiekiem. Przy okazji wesprzeć Was i zainspirować do wspólnego podążania po tej ścieżce. Razem zawsze raźniej, prawda? A przy okazji uraczyć Was dawką kultury, do której każdy ma dostęp, czyli książek i filmów. Publikować więc będę prócz felietonów oraz esejów także recenzje, ale mówiące raczej o tym, co można zyskać dzięki zapoznaniu się z danym dziełem, zamiast wyliczania błędów logicznych w fabule czy rozwodzenia się nad grą aktorską. Napiszę za to, co konkretnie mi się spodobało lub totalnie nie przypadło do gustu. Będzie mi miło z Wami o tym porozmawiać, więc zachęcam do udzielania się w komentarzach i opisywania swoich wrażeń czy przemyśleń.

Powstała też strona Fabryki Dygresji na Facebooku, tam z boku, po prawej oraz TUTAJ. Można polubić, niestety nie można nie lubić, można za to pozostać obojętnym i względnie anonimowym, choć, po naukach jednego z moich szefów, nauczyłam się korzystać z programu śledzącego Google'a, więc bójcie się! (Nie, nie bójcie się, to zwykłe AdWords, wcale nie jestem takim web masterem, jakim bym chciała). Z konieczności powstało też logo strony. Takie, o. 

Co sądzicie? Bardzo boję się Waszej krytyki, ale przyjmę wszystko na klatę. (To z kolei nie brzmi zbyt poprawnie politycznie, ale raczej nie jestem chodzącą pruderią, kto mnie zna lub czyta od dłuższego czasu, ten wie). 

Wracając do postanowień na rok 2013: nie jestem pewna, czy udało mi się żyć oszczędniej, ale zarabiam, więc chyba nie jest źle. No i stałam się o wiele bardziej aktywną osobą, o czym szczerze marzyłam. Czasem dopada mnie leniuch, zwłaszcza, kiedy jestem w domu z rodzicami. To chyba taki nawyk. W Poznaniu jednak staram się stawać energetyczną trąbą powietrzną, by działo się mnóstwo dobrego zamieszania tam, gdzie się pojawię. 

Wychodzi na to, że potrzebowałam dwóch lat na spełnienie noworocznych postanowień. Taka retardacja byłaby nawet zabawna, gdyby nie TEN WPIS, z pierwszego stycznia jeszcze bieżącego roku. Jak sama wówczas napisałam, niewypełnienie noworocznych postanowień bardzo mnie zdemotywowało. Po części i wpędziło w depresję. Pamiętajcie: stagnacja jest absolutnie najgorsza, bo tylko pozorna. Tak naprawdę stagnacja oznacza cofanie się. Lepiej po prostu iść do przodu, a już najlepiej iść żwawo, gdyż, jak dowiedziałam się z jakiegoś programu emitowanego na Discovery Science, każde ciało znajdujące się w ruchu starzeje się wolniej od ciała nieruchomego. Czyli, jak ostatnio tłumaczyłam Matiemu, jeśli byłby pan A i jego bliźniak, B, i obaj dostaliby od bardzo bogatego ojca zegarki atomowe na rękę, i A byłby też bogaty, więc mógłby poruszać się czerwonym cadillakiem, a B byłby biedakiem w depresji i tylko siedział na ławce, to czas na zegarku atomowym bliźniaka A upływałby wolniej niż czas na zegarku bliźniaka B, bo to jakieś skomplikowane prawo grawitacji czy tam zasada prędkości, nieważne, ale tak po prostu jest. Fizyka, ot co.

Przepraszam za dygresję. Chodziło mi po prostu o to, że jeśli nic nie robimy z naszym życiem, to cofamy się w rozwoju i posuwamy w latach. W jak bardzo złym stanie byłam, można zobaczyć nawet po częstotliwości postów publikowanych w tym roku. Naprawdę dobrze zrobiło mi się w okolicach września, choć duża poprawa nastąpiła już w czerwcu. Chyba. Wcześniej panował bardzo mroczny czas. Pamiętam czarny Nowy Rok 2014, kiedy wpatrzona byłam w fajerwerki prześwitujące między drzewami rosnącymi przed kochanym akademikiem i myślałam sobie, że gorzej i tak być nie może, po czym padłam, omdlała rozpylonym proszkiem z gaśnicy.

Nie płaczę. Śmieję się. Z własnej głupoty i z radości, że to już minęło. Ale na zawsze będę pamiętać to kołatanie serca, poplątane myśli i ciemność w środku mnie, by nigdy do tamtego momentu już nie wrócić, a wręcz przeciwnie, jak najbardziej się od niego oddalić. 

Wówczas nawet nie zrobiłam noworocznych postanowień, bo po co? Przecież byłam słaba, nic mi się nie udawało. 

A jednak, był przełom, i choć najpierw musiało się jeszcze sporo pogorszyć, to wreszcie wydarzyło się też mnóstwo cudownych rzeczy.

Wydarzyli się ludzie.

Kiedy miałam doła, głównie chowałam się w pokoju po kołdrą, tak było najlepiej. Nie rozmawiałam z ludźmi (może z trzema wyjątkami), separowałam się od nich dzielnie, a jeżeli już musiałam spędzić z kimś czas, to marnotrawiłam go z nieodpowiednimi osobami. Oto przepis na kompletną katastrofę. 

Na szczęście w moim życiu pojawili się ludzie, dzięki którym mogłam poznać innych ludzi i jeszcze kolejnych. A wszystkich niesamowicie sympatycznych, pracowitych i ambitnych, którzy zarazili mnie entuzjazmem. Na nowo powróciłam do przaśnej socjety i uświadomiłam sobie, jak wiele przyjemności sprawia mi poznawanie nowych osób. 

Z tego powodu musiałam ograniczyć kontakty ze starym środowiskiem. Studenckie umilanie sobie czasu piciem piwa na schodach zastąpiłam wypadami na kręgle, siatkówkę, bieganie, czy ostatnio granie w świetną, mądrą planszówkę Eurocash, która buduje inteligencję finansową.