Boję się życia

Boję się życia. Tak pisze Krzysztof Varga w Nagrobku z lastryko i tak sobie myślę od czasu do czasu, patrząc na przejeżdżające tramwaje. Tak twierdzą bohaterowie Piromanów i tak czują setki z nas. Dlaczego obecnie bardziej boimy się życia niż śmierci? Co jest nie tak z naszą generacją?

Nie wiem, czy oglądałam dużo telewizji, ani czy moi rodzice się kłócili. Może była to wina wściekle czerwonego dywanu w pokoju, w jakim spaliśmy przed przeprowadzką do domu na peryferiach miasta, a może  moja nieokiełznana wyobraźnia od samego początku po prostu pochodziła z rodzaju tych mrocznych. Trudno stwierdzić, miałam wówczas przecież mniej niż trzy lata. Tak, akurat to pamiętam. To i budzenie się w nocy.

Mieszkaliśmy przy samej ulicy. Kiedy tylko zapadał zmrok, po chodniku przed oknami naszego mieszkania na parterze przechadzali się pijacy. Krzyczeli, śmiali się, zataczali i przewracali. Opatulona ciepłą kołdrą, daleko od parapetu, widziałam złote paski światła, które przenikały przez żaluzję i tworzyły na ścianie nieskomplikowany wzór. Zasypiałam. A potem budziłam z krzykiem, bo śniło mi się, że przechadzający się po ulicy mężczyźni to zło w czystej postaci. Że ich brudne, śmierdzące, wielkie łapy przenikają przez szybę, łapią mnie za loki i wyciągają z łóżka. Czułam ból i tęsknotę za objęciami mamy oraz ramionami ojca, na których uwielbiałam siedzieć. Byłam przekonana, że za moment z nimi już mnie nie będzie, ale teraz mogę podjąć ostateczną walkę o to, by nie dopuścić do wiecznej rozłąki. Więc budziłam się z krzykiem.

Teraz mam dwadzieścia trzy lata i chciałabym powiedzieć, że nie krzyczę, ale to nie byłaby prawda.

To, co zmieniło się na przestrzeni lat, to to, że nauczyłam się oddychać. Na razie jeszcze nie mogłabym startować w olimpiadzie, gdyby była to jedna z dyscyplin. Raczkuję w moim oddychaniu. Pomiędzy jednym krzykiem a drugim, staram przytulić się do ściany i z nią stopić, by przypomnieć sobie, że nie muszę krzyczeć, że wystarczy, bym brała powietrze do ust, przepuszczała przez organizm i wypuszczała. Że choć bliscy tak wiele ode mnie oczekują, w istocie wymagają tylko tego, bym była.

„Gdzie mógłbym kupić tabletki na strach?” – pyta konspiracyjnie klient, „A czy boi się pan śmierci?” – pada zwrotne pytanie. „Nie, ja boję się życia” – odpowiadam i wpuszczają mnie dalej, tam gdzie w ciemnościach rozświetlonych czarnymi żarówkami siedzą ludzie, przyciągnięci tu przez strach za włosy, za nogi, za serce; palą papierosy, zapijając bimbrem, a potem piją bimber, zagryzając tytoniowym dymem.

~Krzysztof Varga

Nasz lęk bierze się z pierwotnego dążenia do przetrwania. Gdyby nie strach, homo erectus nie ewoluowaliby w homo sapiens, bo zamiast uciekać przed nosorożcami włochatymi, wpatrywaliby się w nie ze śliną cieknącą po mordzie i dawaliby się im nabić na rogi. Dobrze jest się bać. Sęk w tym, by nie bać się przez cały czas. W dodatku jakichś pierdół. 

Co innego strach przed niedźwiedziem jaskiniowym, przed nadchodzącą lawiną czy utratą dziecka, a co innego lęk przed dorosłością. Kiedyś dusiła mnie perspektywa pójścia do pracy, funkcjonowania po osiem godzin w jednym pomieszczeniu, jakby miała to być klatka z samozaciskającymi się prętami. Nie tak dawno temu bałam się nawet zacząć fitness, bo uważałam, że i tak się nie uda, więc po co mi to? Żebym znowu wpatrywała się w lustro i wyrzucała sobie, iż po raz kolejny dałam za wygraną? 

Ludzie zaczynają mówić o tym, że boją się zrobić sobie testy na obecność chorób wenerycznych, że nie mogą odmówić, gdy ktoś prosi ich o pożyczenie kasy, zaczynają mówić, że są niezadowoleni ze swoich bioder, tyłków, braku zarostu, tapicerki, chłopaka lub dziewczyny, psa lub kota, ojca lub matki lub wujka; mówią o próbach samobójczych swoich koleżanek, o tym, że ludzie nie lubią ich za to, za co powinni być lubiani, że wokół otacza ich kłamstwo i obłuda i że nikt nie umie mówić ci pewnych rzeczy prosto w oczy, i że politycy powinni coś z tym zrobić.